VII rozdział: twoje uczynki zawsze powracają do ciebie...

Bez celu snuła się po ścieżce stanowiącej granicę z Zakazanym Lasem. Wcześniej myślała o przechadzce po nastrojowym Różanym Ogrodzie, ale nie chciała skażać tego świętego, romantycznego miejsca nerwami wywołanymi przez sytuację na błoniach. Widok mrocznych wnętrzności lasu między wysokimi drzewami w tej chwili bardziej jej pasował, pozwalał zebrać splątane myśli, rozprostować jak nitki włóczki i zwinąć w idealnie okrągły kłębek. Nie po raz pierwszy czuła się otulona znajomym uczuciem samotności, towarzyszącym jej na niemal na każdym etapie dotychczasowego życia.

Brak bratniej duszy doskwierał każdemu młodemu człowiekowi, nieważne, czy był to czarodziej, czy osoba niepraktykująca magii. Davina była sama we Wszechświecie. Przyjaciele mieli swoje sprawy, a Irma dopiero co oskarżyła ją o spoufalenie się z Tedem. Potem ona, Norah i Derek otrzymali za nic karę od Baldrica, korzystającego z przywilejów Prefekta Naczelnego.

Irma... Davina nie potrafiła znieść, że jej najbliższa koleżanka została przyrzeczona temu ślizgońskiemu potworowi. Lojalność nakazywała pannie Abbey poinformować o tym dziewczynę, lecz rozum podpowiadał, żeby zamknęła usta na kłódkę i przez resztę roku szkolnego zapomniała o tej nowinie. Irma wpadłaby w szał, gdyby dowiedziała się o czekającym ją małżeństwie z Baldrikiem; jeden Merlin wie, co mogłaby zrobić. Przez starodawne tradycje i obsesję na punkcie czystej krwi musiała spędzić resztę młodości, całą dorosłość i starość z kimś, kogo nigdy nie pokocha, a to dobiłoby Irmę całkowicie.

Mimo zbliżającego się narzeczeństwa i nieskazitelnej urody Irmy, Baldric z jakiegoś powodu starał się tylko o uwagę Daviny. Czarodziejka nie pojmowała, dlaczego chłopakowi tak bardzo zależało i wątpiła w czystość tego zaanagażowania. Nienawidziła wzgardy do świata wyzierającej ze spojrzenia Ślizgona, jego aroganckiego sposobu bycia i tego, że namiętnie prześladował słabszych uczniów.

Poza tym był Ted. Ostatnim razem pożegnał ją dość chłodno. Miała to Puchonowi za złe, bo otworzyli się przed sobą. Bliskość Teda elektryzowała Davinę, dawała jej poczucie bezpieczeństwa i przyjaźni, która miała szansę pięknie rozkwitnąć z małego, zielonego pączka. Ulegała jego przystojnej twarzy, wrodzonej dobroci, silnym dłoniom... Potrzebowała Teda również z mniej oczywistych względów. Tylko on ze swoim talentem do metamorfomagii mógł jej pomóc. Nie zamierzała go wykorzystywać ani narażać na utratę życia, a jedynie trzymać na dystans i wzywać w krytycznych sytuacjach. Ted był również doskonałym magiem, dużo lepszym niż ona. Minie jeszcze sporo czasu, zanim go wtajemniczę, o ile ta znajomość naprawdę się rozwinie i będę pewna swoich planów, pomyślała.

Od spaceru Davinie zrobiło się ciepło i nie chciała wracać do zamku. Nie przygotowała odpowiedzi na pytania przyjaciół odnośnie do tego, gdzie się podziewała, co robiła z Baldrikiem, i dlaczego jej także, aby sprawiedliwości stało się zadość, nie oberwało się szlabanem. Rozpięła szatę oraz założony pod spód sweter i oddaliła się od murów Hogwartu. Wkrótce ścieżka miała się urwać, ale Davina nie zamierzała się odwracać od kuszących mroków Zakazanego Lasu. Była już tam kilkakrotnie, ale tylko w wierzchniej warstwie drzew, bo nigdy nie odważyła się wejść głębiej. Już kilka sekund spędzonych w tym miejscu pobudzało wyobraźnię dziewczyny i przypominało jej o żyjących tam stworzeniach, pojawiających się w licznych czarodziejskich księgach. Teraz jednak, na fali prawdziwego gniewu, postanowiła zapuścić się nieco dalej. Swojego wyboru nie usprawiedliwiła zuchwałym Baldrikiem Bartem, który robił wszystko, co mu się żywnie podobało. Jej spontaniczna, buntownicza decyzja nie miała żadnego źródła.

Uniosła poły szaty i wstąpiła w podszycie. Pod naporem ciała Daviny pękały suche gałązki, a listki krzewów cicho szeleściły. Dziewczynę fascynowało to, że w Zakazanym Lesie było ciemniej niż pod gołym niebem w nocy. Przyczyniały się do tego rozłożyste korony, rosnące jedna na drugiej; światło dnia ledwie się przez nie przebijało. Właśnie to wrażenie zamkniętego, niedostępnego dla intruzów ekosystemu ciekawiło i zarazem trwożyło Davinę. Przez chwilę stała nieruchomo. Było zbyt płytko na kontakt z jakimikolwiek zwierzętami, ale w lesie panowała absolutna cisza, z oddali nie dochodziły nawet odgłosy ptactwa. W powietrzu unosił się wilgotny zapach mchu, gęsto porastającego konary.

Davina postanowiła pokręcić się po lesie. Przechodząc nad rozpadliną objęła drzewo. Dłonią natknęła się na coś kleistego i szybko oderwała rękę. Palce oblepiała jej złota żywica o konsystencji syropu klonowego, podawanego czasem przez skrzaty do naleśników. Polizała ją koniuszkiem języka. Smak był słabo wyczuwalny, słodko-cierpki. Wytarła się o spodnie i ruszyła dalej. Nie chciała zapuszczać się daleko i docierać aż do serca puszczy. Musiała powrócić do zamku przed zmierzchem i uważać, by po odwróceniu się nadal widzieć prześwity na błonia...

Podczas wędrówki natknęła się na parę całkowicie wyschniętych krzaków. Ich zaczernione podstawy i liche gałązki świadczyły o tym, że rośliny były martwe. Jako dziecko Davina mieszkała u mugoli, którzy pasjonowali się ogrodnictwem. Poświęcali wolny czas na dbanie o grządki i kwietne rabaty, ale Mea, pani domu, często narzekała na pasożyty i szkodliwe robactwo. Pewnego dnia zabrała do ogrodu Davinę i pokazała jej młodą, chudą jabłonkę.

– Zobacz, dziecko, szkodniki wyssały z niej życie – powiedziała, wskazując na czarny pień. – Za parę lat rosłyby tu soczyste jabłka.

Tego samego dnia jej mąż, Brett, ściął drzewko jednym uderzeniem siekiery. Davinie było przykro i długo obserwowała puste miejsce z okna swojego pokoju, wyobrażając sobie dorosłą, ugiętą pod ciężarem owoców jabłoń i rozstawione koło niej krzesła, by w upalne dni móc czytać w cieniu książki i rozkoszować się chłodną lemoniadą.

Być może Mea oczekiwała, że dziewięciolatka zrozumie jej żal, dlatego podzieliła się tamtym zjawiskiem z dziewczynką. Była wtedy najstarszym dzieckiem w rodzinie zastępczej i niejako pełniła rolę powierniczki pani Perkins.

Wspomnienie z dzieciństwa wywołało u Daviny nostalgię. Przykucnęła i musnęła palcami zeschnięty krzak. Pamiętała, co zrobiła dla sowy Teda i później, w łazience dla dziewcząt, choć te wydarzenia były dla niej jak odległy sen. Tym razem nie chciała ryzykować.

Wewnętrzne uczucie mrowienia pojawiło się jednak samo, pełznąc od strony żołądka w okolice gardła, a później rozchodząc się do obu ramion, łokci i przegubów. Opadła na kolana, drapiąc się w nadgarstki. Nie rozumiała do końca swoich mocy, ale myślała, że może nad nimi panować. Tym razem nie ingerowała w to wolna wola. Widziała, jak spowija ją jasny, ciepły blask, rozświetlając mroki Zakazanego Lasu. Otworzyła usta. Spomiędzy bladych warg Daviny wydobył się złoty pyłek. Przyległ do nagiego krzewu i aura życia rozświetliła liche gałęzie. Śmierć wyciekła przez nie w postaci czarnych kropel pochłoniętych przez glebę i krzak zaczął odzyskiwać swoją dawną postać. Podstawa rozrosła się w nadnaturalnym tempie, odgałęzienia stały się brązowe i po paru sekundach krzew zaczął rodzić owoce. Dzikie róże, koralowe, dorodne, połyskujące jeszcze światłem Daviny.

Zauroczona dziewczyna dotknęła jednej z nich i uśmiechnęła się. Nagłe ukłucie w sercu wzięła za porozumienie z rośliną, wdzięczność płynącą z jej strony.

Były też gorsze aspekty nagłego wybuchu mocy. Podobnie jak przy ratowaniu Isabel, Davinę przytłoczyło wrażenie utraty cząstki siebie. Ciężko oddychając, dźwignęła się na nogi i ociężale zaczęła przedzierać się w kierunku błoni. Co krok oglądała się za siebie, podziwiając swoje dzieło. Jeszcze tu wrócę, pomyślała.

*

Tuż po wyjściu z lasu zaczęło obficie padać i w drodze powrotnej Davina obmyła dłonie deszczówką. Kiedy wpadła do zamku, zobaczyła uczniów zmierzających grupkami do Wielkiej Sali, skąd wypływały smakowite zapachy kolacyjnych dań. Musiała stracić rachubę czasu, ale uznała, że również coś zje i dopiero potem uda się do dormitorium. Długie stoły domów były już zapełnione głodnymi Hogwartczykami. Davina udała się na swoje stałe miejsce. Naprzeciwko siedział Derek i z ponurą miną grzebał w rybnej przekąsce. Norah rozmawiała z Adeline. Talerze obu dziewcząt były puste.

– Gdzie Irma? – zapytała bez przywitania. Sięgnęła po misę z ziemniaczanymi, smażonymi w głębokim tłuszczu kulkami i nałożyła sobie kilka. Cisza Zakazanego Lasu wydawała się nierealna w porównaniu z gwarem śmiechów i pogawędek w zamkowej jadalni. W przytulnej Wielkiej Sali było pomarańczowo od ognia białych świec powtykanych w kandelabry, a zaczarowane sklepienie przedstawiało już nocne niebo obsypane gwiazdami.

– Nie chce wychodzić z sypialni, jest oburzona tym, że dostaliśmy od Baldrica szlaban. Jeszcze w pokoju wspólnym się do niego rzucała, prawie go spoliczkowała – odpowiedział chłodno Derek.

– Zaniosę jej kanapki – odparła Davina, starając się nie myśleć o tym, że Irma zostanie żoną Barta.

Norah popatrzyła na nią z przyganą.

– Gdzie ty byłaś? Jesteś strasznie blada. I mokra.

– Nic mi nie jest, musiałam się przejść – mruknęła i upiła odrobinę dyniowego soku.

– Czego chciał od ciebie Bart?

– Jak zwykle usiłował wymusić na mnie wspólne wyjście do Hogsmeade. Za odpuszczenie wam szlabanu – skłamała gładko Davina. Wymyśliła to na poczekaniu, ale zdawało się, że Ślizgoni łyknęli tę śpiewkę.

– Zgodziłaś się? – Norah wybałuszyła oczy. – Lepiej tego nie rób...

– Dał mi czas na odpowiedź, żebym przypadkiem się nie pośpieszyła i nie wybrała źle.

Derek i jego dziewczyna wymienili znaczące spojrzenia.

– Dobra, wiecie co? W dupie z tym kretynem. Zepsuł nam humor na resztę wolnego dnia, ale to okropne, że do tej pory wszyscy są tym struci. – Norah położyła głowę na barku Dereka uśmiechając się sztucznie. Zabini ukradkiem złożył szybki pocałunek na płatku jej ucha.

Zakochani czarodzieje zaczęli karmić się nawzajem i dokazywać, a Adeline zalała miseczkę płatków mlekiem i zamknęła się w świecie jakiejś romantycznej powieści.

Davina, którą rozbolała głowa, przełykała kęsy powoli i po zaspokojeniu pierwszego głodu szukała wzrokiem Teda. Znalazła go w gronie roześmianych Puchonów. Wyglądał beztrosko i promiennie. Nie odepchnął ładnej koleżanki, która niby przypadkiem oparła się o niego i wyszeptała mu coś do ucha. Ted przygryzł górną wargę i wzruszył ramionami, a Puchonka wyraźnie posmutniała. O czym rozmawiali? Zapytała go o wspólne wyjście, a on odmówił? Twoja strata, Tedzie, bo jest piękna. Włosy czarne jak skrzydła kruka, a cera muśnięta słońcem, myślała Davina. Młody Lupin nie spoglądał w stronę stołu Ślizgonów. To zabolało dziewczynę. Prawdopodobnie źle odebrała jego wcześniejsze intencje i wcale nie zamierzał się z nią już spotykać.

Dlaczego?

– Davina! Co ci jest, na Merlina? – Jakby zza mgły dotarły do niej zatroskane słowa Dereka. Szybko zamrugała i spojrzała na zaniepokojonych Ślizgonów. – Cała drżysz.

– Słabo mi. Wezmę coś dla Irmy i pójdę... – Przełknęła ślinę i odrętwiałymi dłońmi chwyciła pierwszą tacę z brzegu. Rumiane tosty wirowały przed zamykającymi się oczami Daviny. Głosy się oddalały, a brzask ognia bladł i zapadał w ciemność...

Dziewczyna zatoczyła się do tyłu i upadła na kamienną posadzkę, a Norah zerwała się z krzykiem. W Wielkiej Sali natychmiast zrobiło się cicho i zaciekawieni uczniowie aż powstawali z krzeseł, by móc zobaczyć, co wywołało ten przerażający wrzask.

Derek wsparł się o bark swojej dziewczyny, wskoczył na ławkę i bez chwili wahania przeszedł przez zastawiony naczyniami stół. Kiedy doskoczył do panny Abbey, wziął przyjaciółkę w ramiona.

– Pomocy! Zemdlała uczennica!

Wybuchło zamieszanie. Profesorzy zerwali się z siedzeń, a zaaferowani Hogwartczycy wyciągali szyje, żeby sprawdzić, komu przydarzył się wypadek; niektórzy nawet podeszli do stołu Ślizgonów, chcąc ujrzeć na własne oczy poszkodowaną.

– Proszę się odsunąć, to moja podopieczna! – zawołał jeden z dorosłych czarodziejów, z rozbiegu przepychając się między gapiami. Był to profesor Eliot, który nie miał problemu z przywołaniem uczniów do porządku. Opiekun Domu Węża podbiegł do Dereka trzymającego nieprzytomną Davinę.

– Biedactwo, zaraz się tobą zaopiekuję. – Wyjął z szaty różdżkę i wyczarował niewidzialne nosze, na których Derek ułożył dziewczynę. Profesor Elliot przyłożył dwa złączone palce do szyi Daviny.

– Ma słaby puls, zabieram ją do Skrzydła Szpitalnego! – zawołał w kierunku reszty zaniepokojonego grona pedagogicznego. Roztrzęsiona Norah i Derek poszli za nim, nie pytając nawet o pozwolenie.

*

Leon Eliot otarł z czoła strużkę potu i przekręcił klucz w zamku drzwi swojej komnaty. Nie był szczególnie zatroskany o wypadek, jaki zdarzył się podczas kolacji. Wykonał to, co do niego należało, czyli dostarczył omdlałą uczennicę pod opiekę pełnej miłości pielęgniarki, jednak nie przywiązywał się do Ślizgonów i traktował ich tak samo neutralnie, jak pozostałych. Nawet zadowoliło go, że przed tyloma spojrzeniami zagrał swoją bohaterską kartą i z opanowaną, nieco nonszalancką postawą opuścił Wielką Salę. W Skrzydle Szpitalnym poudawał zaaferowanego, dopytywał o podawane Davinie lekarstwa, po czym stwierdził, że musi spisać raport dla dyrekcji i rześkim krokiem opuścił piętro. O nieszczęsnej Ślizgonce myślał jak o głupiej dziewusze, która najpewniej głodziła się przez parę dni, aby schudnąć w pasie i przypodobać się jakiemuś młodzikowi. Za jego czasów nie było takiej delikatnego, zakompleksionego kwiatu młodzieży czarodziejskiej, za co dziękował samemu Salazarowi Slytherinowi.

Nauczyciel zdjął szatę i przejrzał się w lustrze. Chwycił za złotą ramę i pociągnął ją lekko do siebie. Za zwierciadłem posiadał sekretny barek pełen wytrawnych alkoholi. Przejrzał etykiety trunków, jakby widział je po raz pierwszy, ale naraz zrezygnował z pomysłu napicia się. Istniały ważniejsze sprawy...

Mężczyzna udał się do klasy, w której nauczał obrony przed czarną magią, a stamtąd przeszedł do gabinetu. Czasami odechciewało mu się, czasem zamierzał przestać i znaleźć inne zainteresowanie, ale wraz z kolejnym porankiem nachodziła go myśl, że może w końcu doczeka się czegoś ciekawszego, co będzie mógł zbadać.

W gabinecie otworzył dębową szafę, gdzie trzymał tajny sprzęt do mierzenia poziomu magii. Działanie pracującej non stop machiny opierało się na wyłapywaniu wyładowań elektromagnetycznych i biochemicznych, które powstawały przy używaniu zaklęć. Przez lata pracował nad urządzeniem, bo musiało wpasować się do środowiska wypełnionego magią w każdym calu. Magia w Hogwarcie i wokół zamku czaiła się na każdym kroku, wśród zaczarowanych obrazów i zbroi, tętniła w żyłach setek czarodziejów i stworzeń, pulsowała w powietrzu. Cel osiągnął i wynalazkiem, właściwie przechowywanym nielegalnie, podzielił się zaledwie z dwoma zaufanymi osobami. Od tamtej pory, jeśli czegoś nie ulepszał, co wieczór sprawdzał, jakie wyniki zapisało samopiszące kacze pióro, przymocowane do jednego z wahadełek, i skrupulatnie je analizował.

W szkole przez zamiłowanie do fizyki i eksperymentów kończących się niepowodzeniami uchodził już za pierwszorzędnego dziwaka, ale według opinii uczniów nauczał dobrze i umiał wzbudzić respekt, toteż nie martwił się o utratę pracy.

Tamtego wieczoru bez zbytniego entuzjazmu wyjął spod pióra pergamin. Zanim przejrzał notatki, na przekór nalał sobie do brudnej szklanki brandy i w towarzystwie bursztynowego płynu zasiadł za biurkiem.

– Sprawdźmy – westchnął.

W godzinach porannych i południowych nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Kreska na wykresie zachowała normę, dopiero później...

– MERLINIE! – Leon poderwał się na równe nogi, zachłystując się trunkiem. – To chyba jakieś żarty!

Z impetem otworzył szufladę i wyjął wyniki sprzed kilku dni. Wtedy również sądził, że machina się pomyliła, ale dwukrotnie nie popełniłaby tak karygodnego błędu. Atramentowe kreski znacząco wychodziły poza poziomą oś, tworząc rosnące pagórki.

– W obu przypadkach było tak, jakby co najmniej dwa tuziny czarodziejów rzuciło jednocześnie zaklęcie niewybaczalne – mruczał do siebie, szarpiąc czarnego wąsika. Drżał z przejęcia. Był już niemal całkowicie pewien, że w Hogwarcie tkwi źródło nieznanej, potężnej energii, które musiał odkryć.

*

– Edwardzie Lupinie, jak ci idzie praca nad Eliksirem Wzmacniającym?

– Względnie dobrze – odparł sucho Ted, wrzucając do miedzianego kociołka równo pokrojony imbir. Zamieszał wywar pięciokrotnie i zabrał się za przygotowywanie kolejnych składników. W międzyczasie przeciągle ziewnął, omal nie strącając z ławki słoiczka z błękitnymi płatkami fiołków.

Na poniedziałkowych eliksirach z Gryfonami Ted bujał w obłokach i był nieprzytomny. Zaliczył trzecią bezsenną noc w całym swoim życiu. Dwie pierwsze były w czasach dzieciństwa, spowodowane męczącymi koszmarami i przytłaczającą samotnością. Ostatnia była zupełnie inna. Do późnego wieczora pisał esej z transmutacji, a później wiercił się w łóżku, myśląc o Davinie. Usychał ze zmartwienia, zastanawiając się, co takiego stało się dziewczynie. Choć unikał kontaktu z nią przez cały weekend, nie przestawał myśleć o tym łagodnym spojrzeniu i uśmiechu, który ogrzewał jego serce. Przez te parę godzin, kiedy inni Puchoni spali, Ted snuł rozmyślania, nie mogąc dojść do wniosku, czego oczekuje od tej znajomości. To właściwie przez Davinę odrzucił zaloty natrętnej Victoire i odmówił Amelii, jednej z najładniejszych Puchonek, gdy zaproponowała mu wspólny spacer.

– Ted, do cholery, bierzesz tę miętę? – Crispin klepnął młodego Lupina w ramię. – Co się z tobą dzieje, stary?

– Nic – odwarknął Ted, podając koledze pęczek intensywnie zielonych listków – jestem zmęczony, mało spałem.

Blondyn uniósł dłonie w geście obronnym.

– Dobra, nie wkurzaj się...

Ted przeprosił przyjaciela. Z trudem przykuwał uwagę do przejaskrawionych opowieści profesora Dovera, który co drugie zdania wybuchał gromkim, nieco piskliwym śmiechem, próbując ożywić rozespanych uczniów. Tylko nieliczni wtórowali mu cicho, raczej z grzeczności niż przez dobry humor.

Kiedy Ted posprzątał swoje stanowisko i pokazał nauczycielowi idealnie wyważony eliksir o turkusowej barwie, założył torbę na ramię i wybiegł z klasy. Opuścił lochy, po czym skierował się do zachodniej części zamku. Szedł szybko, mając nadzieję na odwiedzenie Daviny w Skrzydle Szpitalnym. Nie widział jej podczas śniadania i był pewien, że spędziła noc sama w dużej sali wypełnionej żelaznymi łóżkami i zapachem medykamentów.

Ostatni kawałek drogi przebiegł truchtem i stanął pod dwuskrzydłowymi drzwiami odrobinę zmęczony. Nie czekając dłużej, sięgnął po klamkę i wszedł do wypełnionej światłem dnia lecznicy.

*