Odcinek specjalny: pierwsze święta Lupinów w czterech krótkich fragmentach

...w innej rzeczywistości

*

Cicha noc, święta noc, pokój niesie ludziom wszem...

Święta. Czas radosnych doznań i pojednań, czas miłości oraz serc przepełnionych nadzieją. I czarodziejskie, i mugolskie domy pękały w szwach od uroczystych nastrojów, oczekiwania i apetycznych zapachów bożonarodzeniowych, tradycyjnych potraw. Każdy się starał, by jego stół wyglądał jak najpiękniej...

– Obrzydliwe – westchnęła Tonks, zaglądając do wnętrza tłustego, ogromnego indyka. Obok na swoją kolej czekały intensywne przyprawy, rozmaite zioła i kolorowe warzywa.

– Przecież będzie smakować fan-tas-tycz-nie – odparł Remus, wycinając w cienkim cieście kształt choinki. Metalowymi foremkami bawił się dziewięciomiesięczny brzdąc, siedzący mu na kolanach.

– O ile nie spalę tego... ptaka? – burknęła czarownica. – Ale najpierw nadzienie, nadzienie... Teddy, przestań hałasować! – Obejrzała się przez ramię. Gdy zobaczyła niewinną minę małego Teda i pucołowate policzki przyprószone mąką, mimowolnie uśmiechnęła się. Jej syn potrafił samą obecnością tchnąć spokój w najbardziej nerwowe chwile, takie jak pracowity, świąteczny poranek. – Albo... baw się dalej. Nieważne.

– Zauważyłaś, że ma dzisiaj czerwone włosy?

– Nie, Remusie, wcale! – zachichotała, wbijając nóż w czerwoną, dorodną paprykę. – Ale to raczej nie oznacza, że jest wściekły. Prędzej mój nastrój odbija się na nim...

– Robi to raczej bezwiednie. – Mężczyzna czule przytulił chłopca, po czym wsadził go do wysokiego, dziecięcego krzesła. – Ciasteczka przygotowane.

– Posmaruj je jeszcze rozkłóconym jajkiem, żeby były złote po upieczeniu.

Remus wyjął z kieszeni różdżkę i sprawił, że pędzelek o szeroko rozstawionym włosiu zamoczył się w żółtej mazi, a następnie rozprowadził ją na wszystkich sześćdziesięciu gwiazdkach, aniołkach, dzwoneczkach, bałwankach i drzewkach. Ciastka same wskoczyły na blachę, którą pan Lupin włożył do piekarnika.

– Sprytne... Teraz możesz się rozsiąść przed Prorokiem i nic nie robić. Ja przygotuję indyka, znajdę w którejś z tych książek – wskazała czubkiem noża stos rozmaitych ksiąg – najłatwiejszy przepis na pudding i z pewnością zrobię coś źle!

– Tonks. – Zmartwiony Remus delikatnie objął żonę i oparł podbródek na jej barku. – Weź głęboki oddech i uspokój się.

Dotyk czarodzieja podziałał na Nimfadorę iście magicznie. Westchnęła i utkwiła wzrok w swoich drżących dłoniach.

– Jest mi tak głupio! – jęknęła. – Uparłam się, żeby przygotować wszystko, ale zapomniałam o swoim antytalencie kulinarnym. Za dwie godziny przyjdą nasi bliscy i... i zobaczą, jaka ze mnie koszmarna gospodyni.

– Pamiętasz, dlaczego te święta są wyjątkowe? – zapytał Remus. – Bo są twoje, Teddy'ego i moje. Nie forsuj się i użyj kilku praktycznych zaklęć, w tym jesteś przecież perfekcyjna.

– Kochany... – Tonks obróciła się do męża i uraczyła męża szybkim muśnięciem warg. Jemu to nie wystarczyło. Pochylił Nimfadorę niczym w romantycznym tańcu i koniuszkiem języka rozchylił jej ciepłe, słodkie usta.

– Poradzę sobie, choćby kuchnia miała wyglądać jak po przejściu tornado! – wydyszała, gdy skończyli się całować.

– Prawidłowo. Ja zabieram Teda do salonu.

*

Pada śnieg, pada śnieg, dzwonią dzwonki sań...

Na błyszczącej powierzchni dużej, czerwonej bombki pojawiło się odbicie szerokiego uśmiechu dziecka, któremu nie tak dawno wyrosły pierwsze dwa zęby mleczne. Pulchne rączki malca przy ojcowskiej pomocy zawiesiły ozdobę na ostatniej pustej gałązce. Choinka była już prawie gotowa – wysoka na siedem stóp, przystrojona w złote oraz zielone łańcuchy, długie cukierki i pstrokate figurki. Brakowało jedynie...

– Ach, tu jesteś – wymruczał Remus, wygrzebując spomiędzy niezużytych dekoracji dużą gwiazdę i wkładając ją na sam czubek świątecznego drzewka. – Wyśmienicie. Teddy?

Chłopczyk zdążył już zmienić kolor włosów na seledynowy. Ułożony pod choinką, zasnął z palcem owiniętym wokół miniaturowego renifera. Czarodziej uniósł synka i przeniósł go na kanapę.

Tymczasem zbliżała się godzina dwunasta i w korytarzu rozbrzmiał dzwonek, zwiastujący pierwszego i, jak się później okazało, ostatniego gościa.

Nimfadora, która kończyła podawanie sztućców, porzuciła różdżkę i poszła otworzyć drzwi. Przed wejściem stała jej matka, Andromeda, młoda jeszcze kobieta o ciepłych, brązowych oczach i kształtnym nosie.

– Cześć, mamo! – Tonks uściskała rodzicielkę niczym mała dziewczynka spragniona ciepła. – Czułam, że zaraz przybędziesz!

– Uważaj, na Merlina, w koszyku jest pudding...

– Dobrze zrobiłaś, moja żółta papka nadaje się tylko do wyrzucenia – zaśmiała się Nimfadora, a Andromeda puściła córce perskie oczko.

*

A u żłóbka Matka Święta, czuwa sama, uśmiechnięta...

Tonks z niewiadomych powodów przygotowała znacznie więcej nakryć niż trzy. Siedząc z mężem i matką przy jednym końcu długiego stołu, zerkała z lekką nostalgią w kierunku reszty pustych talerzy. Nie liczyła na wiele. Poprzednie święta spędzała jedynie z matką, ale teraz mimowolnie wyobrażała sobie siostrę Andromedy – Narcyzę Malfoy, obchodzącą Boże Narodzenie z Lucjuszem oraz Draconem. Gdyby byli przyjemniejsi i zechcieliby połączyć siły, mogliby być całkiem zgraną rodziną. Myślała również o Weasleyach, świętujących w wielkim gronie, o Hagridzie i jego zaproszeniu do Francji, do madame Maxime, o poległych w maju...

– Tonks, pychota. Mocno doprawiłaś tego indyka – powiedział ochrypłym głosem Remus. Również Andromeda kilkukrotnie odkaszlnęła, czerwona na twarzy.

– Wiem, wiem, przepraszam... Chociaż Teddy ma uciechę – zauważyła Nimfadora, mocząc kawałki ciastek w ciepłym mleku i podając je synkowi.

– Nie dawaj mu za dużo, bo rozboli go brzuszek – upomniała Andromeda. – Poza tym mam dla słodkiego pyszczka prezent! – Schyliła się i wyciągnęła spod krzesła kolorową torbę z wizerunkami baśniowych postaci.

Remus wyręczył małego Teda i wyjął z paczki białego, puszystego misia. Chłopiec wyściskał przytulankę i podarował nowej zabawce jedno z ciasteczek. Jakaż była uciecha malca, gdy maskotka, niespostrzeżenie zaczarowana przez Tonks, przyjęła wypiek i schowała do niebieskiego fartuszka. A jakiż był płacz, gdy miś zeskoczył na dywan i wybiegł z jadalni, co rusz się ślizgając.

– Och! – zawołała Andromeda, a państwo Lupin wybuchło gromkim śmiechem. Ted prędko zagłuszył rodziców, wyjąc wniebogłosy.

*

...nad dzieciątka snem.

Popołudniowa herbata z miodem i cynamonem smakowała najlepiej przy angielskich kolędach, a także migoczącej choince. Rozłożone w fotelach, Tonks i Andromeda prowadziły wyciszoną rozmowę.

– Powiedziałaś mu już? – zapytała starsza z kobiet, odwijając z folii czekoladowego cukierka.

– Jeszcze nie – parsknęła Nimfadora, potrząsając głową. – Ale zaczyna zauważać, że mam wahania nastroju. Może sam się domyśli i wreszcie zapyta?

– Skarbie, są święta. Powinnaś zrobić swemu ukochanemu niespodziankę i poinformować go – odparła Andromeda. – Sama ledwo trzymam buzię na kłódkę, bo jestem szczęśliwa, że będę mieć kolejnego wnuka! Życzę wam tak wielkiej gromadki... jak u Molly i Artura!

– Cii! Oszalałaś?

– Przecież nikt nas nie usłyszy...

Na pierwszym piętrze Remus obserwował z Teddy'm gęsty opad śniegu, tym samym nieświadomie budując pierwsze, znikome wspomnienia malca. Oddech dziadka mrozu na szybie, pobielałe drzewa i znikający pod grubym płaszczem zimy świat. W objęciach trzymał unieruchomionego misia, a obecność taty dawała mu słodkie poczucie bezpieczeństwa...

Nie potrzebował ni mniej, ni więcej, by odczuć atmosferę prawdziwych, rodzinnych świąt.

KONIEC