I rozdział: niech nasza bajka trwa...

– Dominique, skup się. To nasza ostatnia lekcja i chciałbym się upewnić, że wszystko dobrze zrozumiałaś. Jasne? – zapytał Ted, przelotnie spoglądając w stronę okna, za którym rozciągał się urzekający, nadmorski krajobraz. Białymi firanami w jadalni powiewała rześka bryza, a dzień był tak słoneczny, że siedemnastolatek pragnął zostawić podręczniki i korzystać garściami z upojnych, wakacyjnych chwil. Marzył o zrzuceniu ubrań i wstąpieniu między chłodne fale Morza Celtyckiego.

Niestety miał obowiązki, a jeden z nich wiązał się z najmłodszą córką Fleur i Billa Weasleyów. Trzynastoletnia czarownica wprost nienawidziła transmutacji i w obawie przed złymi ocenami jej rodzice poprosili młodego Lupina – wieloletniego przyjaciela rodziny – o poprawienie umiejętności Dominique. Sam Ted doskonale radził sobie z przedmiotami wymagającymi wiedzy magicznej i manualnej, a wszelkie przemiany przychodziły mu z niezwykłą lekkością, podobno dzięki nabytej genetycznie zdolności do metamorfomagii.

Nie przepadał jednak za siedzeniem z nosem w książkach, odziedziczył wiele talentów po nieżyjących rodzicach.

– Dobra – westchnęła Dominique, dość opornie otwierając zeszyt i wyciągając pogniecione notatki. Kiedy spojrzała na Teda, jej pucołowate policzki natychmiast pokryły się szkarłatnymi rumieńcami, co podkreśliło miedziane, liczne piegi. Chłopak dostrzegał w niej mocne podobieństwo do większości kobiet z linii Weasleyów – oprócz niskiego wzrostu, do ich cech charakterystycznych należały zadarty nos, ciepłe, brązowe oczy i falowane, rude włosy.

Nie sposób było jej nie rozpoznać, zwłaszcza w świetle słońca, gdy przypominała kulę ognia. Lubił dziewczynkę mimo krnąbrności i niechęci do nauki. 

– Może po prostu mnie przepytasz? – Uniosła do góry brwi.

Ted przeczesał ciemne włosy i uśmiechnął się zawadiacko.

– Podaj zasady dobrej transmutacji. Na początek – zaproponował łagodnie. Dominique przygarbiła się i zaczęła masować skronie.

– Znam je, muszę tylko sobie przypomnieć... – wymamrotała. – Może to kiepski pomysł, wszystko mi nagle wyleciało z pamięci.

– Spokojnie, nie śpiesz się – odparł beztrosko młody Lupin, bębniąc opuszkami palców o blat ławy. – To banalne, Dom. Wiesz o tym – dodał, wbijając spojrzenie w kuszące błękitem niebo, oprawione białymi ramami okna.

– Trzeba się skupić na danej rzeczy, wyciszyć myśli, używać przećwiczonych zaklęć, no i... I... posiadać narzędzie?

– Czyli różdżkę. Znakomicie, Dom. Odrobiłaś zadanie domowe. Teraz przejdziemy do cięższych rzeczy, co ty na to?

Rudowłosa trzynastolatka wzruszyła ramionami, splatając dłonie na podołku i ukrywając delikatny uśmiech przygryzaniem warg. Przypominała Tedowi niedojrzały pąk róży, nabierający barw i nieśmiało, z wolna rozchylający płatki.

– W takim razie... Która transmutacja jest łatwiejsza i dlaczego? Punkt pierwszy. –  Podał dziewczynce kartkę z przykładowymi teoretycznymi zadaniami. Delikatnie ujęła papier w palce, znów czerwieniejąc. Urocza, pomyślał brunet. – Tylko nie zaglądaj do pomocy. – Przesunął rzeczy małej czarodziejki w swoją stronę.

– Zamiana liścia klonu w liść akacji – bąknęła niepewnie. – Bo mają wspólny kolor, są częścią rośliny, są podobnej wielkości. Mam rację?

– Masz. Więcej pewności siebie. – Ted splótł dłonie na karku, zadowolony z faktu, że wspólne zajęcia odniosły mały sukces. Przypuszczał, że gdyby za kilka lat został nauczycielem, byłby w tym doskonały.

Dominique również wyglądała na usatysfakcjonowaną. Umościła się wygodniej w krześle i z oczekiwaniem patrzyła na młodego Lupina, buszującego w umyśle za trudniejszymi pytaniami, a jednocześnie nadal na poziomie drugoklasistki. W końcu poddał się i zerknął do podręcznika.

– Teraz część praktyczna. Najpierw będziesz podawać formułkę do omówionego przeze mnie przypadku, a później na odwrót – podam zaklęcie i powiesz, czemu ono służy. Rozumiesz?

Dominique ochoczo skinęła głową.

– No to może... Transmutacja igły w zapałkę?

– Pinennpa lub Pinepa – odparła cicho.

– Dom, odwagi! Łyżka na widelec?

– Der... Der... – pstryknęła palcami.

– WRÓCIŁAM!

Oboje automatycznie obrócili się w kierunku holu. Drzwi wejściowe trzasnęły z impetem o framugi, pchnięte przez nowo przybyłą osobę. Ted znał ten wysoki głos, który zaraz zaczął nucić wesołą melodię i brzmiał jak subtelne dzwonki wietrzne. Oblała go fala gorąca i nagła ekscytacja na myśl, że lada moment, po raz pierwszy od dwóch miesięcy, ujrzy najpiękniejszą istotę we Wszechświecie. Słyszał, jak ściąga buty i rzuca je pod ścianę, a następnie stawia na podłodze walizki.

Kiedy wkroczyła raźnym krokiem do salonu, w mig zapomniał, po co właściwie znajdował się w Muszelce; mógł jedynie skupić się na niej. Na Victoire Weasley. Przywodziła na myśl nimfę lub anioła – wysoka, smukła, o lśniących, długich do pasa włosach, prostych i zwykle idealnie ułożonych, teraz muśniętych powiewem letniego wietrzyku. Skórę, dawniej w odcieniu brzoskwiniowym, miała smagniętą piękną, równomierną opalenizną, zaś duże, fiołkowe oczy oraz białe zęby stanowiły punkty, które najbardziej przykuwały uwagę w wyjątkowo symetrycznej twarzy.

Ted nie znał się dobrze na proporcjach, ale bycie w jednej ósmej wilą określało całe jestestwo Victoire.

– Rodziców i Louisa nie ma w domu?! – zawołała radośnie.

Czas stanął w miejscu. Odrzuciła platynowe pasma na plecy, z gracją godną baletnicy wybiegając na taras. Zaraz powróciła i przeszła przez otwarty łuk drzwiowy, radośnie uśmiechając się do siedemnastolatka i swojej siostry. Dominique wstała, aby uściskać Victoire, ale zrobiła to z ociąganiem, po czym szybko wróciła na miejsce.

– Czy ja dobrze widzę? – zaświergotała blondynka, podchodząc bliżej chłopaka. – To ty, Teddy? Czemu siedzicie koło kuchni?

– Tak, to ja. Uczymy się tutaj. Cześć, Victoire – odpowiedział i odchrząknął, chcąc pozbyć się chrypki.

Nie potrafił nadziwić się, jak bardzo rozkwitła tego lata Victoire.

– Dawno się nie widzieliśmy...

W następnym momencie trzymał ją w ramionach, otumaniony intensywnie słodkim zapachem kwiatowych perfum. Gdy odsunęła się, otaksowała go ciekawskim spojrzeniem.

– Gdzie są twoje niebieskie, potargane włosy? Zmieniłeś też kolor tęczówek? Przypominasz trochę wujka Harry'ego, tak ociupinkę – zauważyła.

Ted zarejestrował kątem oka, że Dominique, zjeżona niczym dzika kotka, skrzyżowała ręce na piersiach, spoglądając z wrogością w kierunku starszej siostry.

– Postanowiłem już dawno, że przed ostatnim etapem w szkole przybiorę nieco... eee... poważniejszy wygląd – wyjaśnił, bezwiednie wstrzymując oddech między słowami. Victoire była najpopularniejszą czarownicą w Hogwarcie i zawsze trafiała na pierwsze strony roczników.

– Udało ci się, z pewnością – zachichotała, wdzięcznie trzepocząc rzęsami. – Wychodzę na plażę, przyłącz się, jeśli masz ochotę. – Cmoknęła policzek Teda i wybiegła na zewnątrz.

– Z wielką chęcią. – Wiódł za nią wzrokiem, dopóki całkowicie nie zniknęła na tarasie w pełnym słońcu. Z szerokim uśmiechem dotknął miejsca, które przed kilkoma sekundami spotkało się z pełnymi, miękkimi usta najstarszej Weasleyówny.

– Nie będę przeszkadzać dwóm gołąbkom – warknęła Dominique. Ted powrócił na ziemię, ocucony z błogiego stanu. Rudowłosa gwałtownymi ruchami zbierała swoje rzeczy, potem cisnęła zmiętą kartką z ćwiczeniami w młodego Lupina.

– Ale... Dom...

– Myślałam, że jesteś inny – rzuciła ze złością. – Każdy facet zachowuje się przy Vicky jak totalny bezmózgowiec. – Opuściła jadalnię czym prędzej, a wchodząc po schodach na piętro, ostentacyjnie uderzała piętami o drewniane stopnie. – Dzięki za super korki! – wrzasnęła z góry ironicznie.

*

Po uprzątnięciu miejsca nauki, opuścił Muszelkę i zszedł po klifie na plażę, gdzie rozsupłał sznurówki i zdjął tenisówki razem ze skarpetkami. Przyjemnie było czuć pod stopami fałdy ciepłego, drobnego piasku.

Zmierzając ku wylegującej się nad brzegiem Victoire, myślał intensywnie o nastoletnich siostrach, nie potrafiąc pozbyć się wyrzutów sumienia. To przecież Dominique miał poświęcić czas do wieczora, a po niespodziewanym przyjściu blondynki jakby zupełnie stracił nad sobą kontrolę. Zachował się niedojrzale. Jak bezmózgowiec – Dominique miała rację. Victoire działała tak na wielu czarodziejów. Miała wszystko dzięki niesamowitej urodzie, ale czy ten powab obejmował również charakter? Ted nie znał jej na tyle, aby móc cokolwiek potwierdzić lub czemukolwiek zaprzeczyć, jednak zawsze czuł do tej niezwykłej dziewczyny coś w rodzaju... mięty.

Usiadł obok niej, dla odmiany wpatrując się w łagodne, bezkresne morze. Podwinął nogawki dżinsów i pozwolił, by nadpływająca cyklicznie woda pieściła jego zgrzaną skórę.

– Jak było w Hiszpanii? – zagaił.

Nastolatka wyciągnęła z uszu słuchawki i wyłączyła małe, mugolskie urządzenie, umożliwiające przesłuchiwanie ulubionej muzyki. Leżała na różowym ręczniku, podparta na łokciach. Jej swobodny, wakacyjny nastrój prędko udzielił się Tedowi.

– Zaskakująco dobrze – odparła pogodnie. Mrużyła powieki, a jej włosy mocno lśniły w promieniach gwiazdy Ziemi. – Najlepszy wyjazd w życiu, zdecydowanie. Tam jest zupełnie inaczej niż w Wielkiej Brytanii, wszyscy są otwarci i przyjaźnie nastawieni... Mnóstwo opalonych brunetów i piękne dziewczyny, nikt nie wstydzi się założyć zbyt jaskrawych ubrań, mają tam smaczne jedzenie, dobre drinki, a czarodzieje bez oporów bawią się z mugolami, nawet nie są tacy uzależnieni od magii, nie bronią zaciekle tradycji. W przyszłym roku tam wrócę – rozwinęła z nutą nostalgii. – A co u ciebie?

Młody Lupin szukał odpowiedzi w nadmorskim pejzażu, zastanawiając się, co właściwie robił w lipcu i sierpniu. Nudził się. Nie mógł znaleźć odpowiedniego miejsca. Cierpliwie czekał na pełne opowieści listy od przyjaciół. Samotnie spędzał większość czasu, niekiedy zaglądając do Potterów. Udzielał korepetycji. Spełniał zadania od babci Andromedy. Wylegiwał się w ogrodzie. Odrabiał lekcje, czytał książki.

– Cóż, na pewno nie bawiłem się równie świetnie, co ty – odparł krótko. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy i Ted miał wielką chęć na dotknięcie nagich pleców Victoire. Wreszcie nadarzyła się okazja, by pobyć z nią sam na sam.

– O? – Przysunęła się. – Wydawało mi się, że potrafisz zapewnić sobie rozrywkę w każdej sytuacji.

– To miłe, ale nie do końca pokrywa się z rzeczywistością.

– Powinieneś wyrwać się z tej ponurej Wielkiej Brytanii i spędzić czas ze znajomymi. – Victoire upiła łyk wody z małej butelki. – Chcesz?

Ted przytaknął. Na szklanej szyjce widniały ślady różowego błyszczyku, ale nie starł ich. Napił się i oddał butelkę Weasleyównie.

– Nie zostawiłbym babci samej. I tak widujemy się rzadko, bo nadal pracuje w ministerstwie.

– No tak... – westchnęła. – Zdołałeś wbić coś do głowy mojej siostrzyczce? Rodzice opowiadali przez telefon, że przychodzisz tutaj co weekend i siedzisz z nią nad książkami. To musiało być strasznie nudne. – Ziewnęła na samą myśl o marnowaniu cennych ferii letnich na próby wykrzesania z kogoś pragnienia zagłębiania wiedzy magicznej.

– Dominique jest zdolna, ale trochę leniwa – odpowiedział chłopak ze stoickim spokojem. Złośliwość, wyczuwalna w słowach piętnastolatki, odrobinę przyćmiła jej z pozoru nieskazitelny urok. – Przerobiłem z nią całe dwa lata materiału, od trzeciej klasy będzie na bieżąco.

– A ja zwyczajnie uważam, że to zakuty łeb. Nie stara się, dłubie w nosie, pyskuje i jest problematyczna. Gdyby to zależało ode mnie, wysłałabym ją do obozu naukowego na całe wakacje, żeby wreszcie coś zajarzyła – rzekła Victoire, przebierając w powietrzu nogami. – Przynosi mi wstyd. Oby Louis był lepszym uczniem od niej...

– Naprawdę tak myślisz? – Ted czuł rozczarowanie postawą dziewczyny. Zdołał wywnioskować już, że Dominique jest zazdrosna o urodę i osiągnięcia siostry, a Victoire, którą to śmieszy, nie robi zupełnie nic, żeby poprawić sytuację i kpi z trzynastolatki. – Może twojemu rodzeństwu przydałoby się wsparcie? Powinnaś być dla niech wzorem.

– Żartujesz? – Victoire obrzuciła bruneta krytycznym spojrzeniem. – Jedno cudowne dziecko w rodzinie wystarczy. Jeśli Louis trafi do Ravenclawu, będę od niego wymagała, żeby był najlepszy, oczywiście. – Narysowała na piasku serce. – Zdobywam Krukonom Puchary Domów, zostałam prefektem, a wybitne oceny nie mieszczą mi się w dzienniczku. I szczerze ci zazdroszczę, że nie masz sióstr czy braci.

Ted z trudem przyjął do wiadomości zuchwałość Victoire. Pułapka czaru, w jaką zaplątał się dwa lata temu i w której tkwił aż do tego dnia, rozbiła się z hukiem o ściany jego serca.

– To raczej niewykonalne, skoro moi rodzice nie żyją – powiedział cicho. Gardło miał ściśnięte irytacją.

Starsza panna Weasley zarumieniła się, zdając sobie sprawę z własnej bezmyślności. Błyskawicznie zmieniła pozycję z leżącej na siedzącą i ujęła Teda za dłoń.

– Teddy, przepraszam... – wymruczała. Choć brzmiała szczerze, młody Lupin odebrał rękę. – Wiem, że jestem narcystyczna...

– Wracam do domu. – Nie starał się ukryć chłodnego tonu. Teleportował się prosto z plaży, nie zakładając nawet butów ani wciśniętych w nie skarpet. Zanim obraz Tinworth uciekł mu sprzed widoku, w jednym z okien Muszelki dostrzegł burzę czerwonych włosów.

*

Przemył twarz zimną wodą i zakręcił kurek. Minęły już dwa dni od feralnej soboty spędzonej w domu Fleur i Billa. Zdołał ochłonąć i pogodzić się z nieżyczliwą naturą Victoire, ale nad horyzontem wisiała kolejna porcja stresu, czyli rychły powrót do Hogwartu. W owutemowej klasie miał kontynuować naukę samych najcięższych przedmiotów, między innymi eliksirów, zaawansowanej numerologii, obrony przed czarną magią oraz transmutacji. Nie wiedział jeszcze, z jakim zawodem związać swoją przyszłość, ale doradzano mu zostanie aurorem. Ostatnie dziesięć ciężkich miesięcy w Hogwarcie... Dziwnie czuł się z tą perspektywą, przywiązany do szkoły bardziej niż do domu Andromedy Tonks.

Zapakował już kufer. Oprócz klatki z sową, bo miotły nie posiadał, był to jedyny bagaż chłopca, wypełniony nowiutkimi książkami, przyborami, ubraniami i rzeczami osobistymi. Co wrzesień zabierał ze sobą jedyne wspólne zdjęcie z rodzicami, oprawione brązową ramką. Patrząc na fotografię, niezwykle żałował, że wojna i los odebrały mu tak bliskie osoby. Kochał Remusa i Nimfadorę nie tylko dzięki licznym opowieściom przyjaciół. Starał się być dumny i snuł liczne wyobrażenia o tym, jak mocnym uczuciem musieli się darzyć oboje. Na rodzinnym, ruchomym portrecie był jeszcze brzdącem z niebieskim meszkiem, a spojrzenia obojga dorosłych wypełniały miłość i szczęście. Jaka szkoda, pomyślał Ted, że jest ono takie ulotne...

Do drugiej w nocy nie zmrużył oka, rozmyślając nad przyszłością i gdybając o przeszłości.

*

Niecałe dziewięć godzin później, po szybko zjedzonych tostach i pośpiesznie wypitej herbacie, Ted stanął na załadowanym peronie numer 9¾. Był razem z babcią, dostojną Andromedą, odzianą tego dnia w jedną z najlepszych szat, purpurową i ozdobioną złotym obszyciem. Pani Tonks już od dwóch lat nie udzielała wnukowi troskliwych rad, ponieważ uważała go za dorosłego mężczyznę, tak przynajmniej podejrzewał sam chłopak. Nie umiała jednak powstrzymać łez, które dyskretnie ocierała z kącików oczu.

W zgiełku czarodziejów, pośród hałaśliwych rozmów i wydawanych przez zwierzęta odgłosów, odnalazł ojca chrzestnego i jego rodzinę. Najstarszy syn Harry'ego, James, miał rozpocząć pierwszą klasę i zapowiadało się na to, że będzie porządnym zawadiaką. Do odjazdu pociągu pozostało pięć minut, więc Ted wraz z babcią podeszli się przywitać.

– Cześć wam! – zawołał młody Lupin, przeciskając się w kierunku Potterów. W głębi duszy zawahał się – czy miał prawo przeszkadzać szczęśliwej, pełnej rodzinie w pożegnaniu?

Jednak Harry, Ginny oraz ich dzieci wyglądali na zadowolonych ze spotkania. Mała Lily Luna od razu wdrapała się w objęcia Teda, a James pochwalił się sową, dwubarwną płomykówką.

– Nie możemy uwierzyć, że nasz pierworodny wyrusza zaraz do Hogwartu – przyznała Ginny głosem nabrzmiałym od wzruszenia.

– Racja, czas leci nieubłaganie. Za dwa lata przyjdzie pora na kolejnego. – Harry z czułością zmierzwił czarną czuprynę Albusa, a James przewrócił oczyma. – Jeśli Jim trafi do Hufflepuffu, miej na niego oko – uśmiechnął się do Teda.

– Na pewno nie trafię do Puchonów! – oburzył się jedenastolatek. – Tylko i wyłącznie do Gryffindoru. – Dumnie wypiął pierś. Ted zachichotał, choć zrobiło mu się nieco przykro. Metka fajtłap przylgnęła do jego domu wieki temu, lecz uważał, że są w nim jedynie wartościowi i dobrzy ludzie.

Państwo Potter wymieniło zaniepokojone spojrzenia. Pani Tonks dla rozluźnienia atmosfery powiedziała, że w przerwie świątecznej koniecznie muszą się spotkać wszyscy, bodaj na dwie godziny, i posiedzieć wspólnie w ciepłej, przyjacielskiej atmosferze. Tymczasem Ted za plecami chrzestnego dostrzegł Weasleyów, a wśród nich Victoire. Ostatnim razem miała na sobie króciutkie, dżinsowe szorty i podkoszulek, teraz była ubrana w błękitną, skromną sukienkę, a włosy zawiązała w koński ogon. Teda zaskoczyło to, jak pięknie wyglądała w prostym stroju. Patrzyła na niego bezwstydnie, uśmiechając się delikatnie.

– Wsiadajcie już, bo zabraknie wam miejsc. – Harry klasnął w dłonie i przesłonił Tedowi blondynkę. Przedziały zapełniały się błyskawicznie i młody Lupin próbował wejść do środka jak najszybciej, aby odnaleźć znajomych.

Wtem jednak ktoś mocno szarpnął go za ramię, uniemożliwiając dostanie się do wagonu. Stracił równowagę i w następnej sekundzie znalazł się na brudnej podłodze peronu, patrząc spod byka na winowajcę. Był nim Baldric Bart, rówieśnik Teda ze Slytherinu. Znienawidzony przez niego ulizany blondyn uśmiechał się kpiąco.

– Już masz dosyć, biedaku?

– Ty gnojku – sarknął Puchon, trzymając się za obolały bark. Baldric wyminął go z głośnym śmiechem i wskoczył do pociągu.

– Nic ci nie jest? – Harry podbiegł do chrześniaka i pomógł mu wstać. Nastolatek jedynie pokręcił głową. Stracił ochotę na pogawędki, a perspektywa kolejnych ścięć z Baldrikiem wytrąciła go z równowagi.

– Zrobię krzywdę temu idiocie – wydyszał.

– Nie, Ted, nie dawaj się ponieść emocjom.

– Ale ja nie jestem idealnym chłopakiem urodzonym pod złotą gwiazdą – odpowiedział wujowi, patrząc na niego wymownie. – Dzięki, Harry. Do zobaczenia w grudniu.

– Ted...

Do ekspresu wsiadł jako ostatni. Pociąg powoli ruszał. Przez szybę okien widział zatroskaną twarz ojca chrzestnego i Ginny, posyłającą całusy do Jamesa. Ted zdążył pomachać rozpłakanej babci.

Biała chusteczka, jaką trzymała w dłoni Andromeda, wysunęła się spomiędzy jej pomarszczonych palców i powirowała prosto pod koła Express Hogwart.

*