V rozdział: pośród magicznej nocy liczmy gwiazd szeregi...

Davinie drżały ręce.

Stało się. Musiała działać szybko i uratować sowę. Zyskała tym zaufanie oraz wdzięczność Teda, niemniej jednak obrót spraw wytrącił ją z równowagi. Miała realizować swój plan powoli i z należytymi środkami ostrożności. Gdyby pozwoliła Isabel umrzeć, a później młody Lupin dowiedziałby się o tych mocach, mógłby mieć jej za złe, że nie wykorzystała ich, by ocalić jego ptasiego pupila. Działała raczej pod wpływem emocji, zaskoczona, że ze wszystkich sów w Hogwarcie to właśnie tej należącej do Teda wydarzyła się krzywda. Ted mógł mieć rację, że wina leżała po stronie pozbawionego skrupułów Baldrica.

– Nie myśl o niczym, dasz radę – wyszeptała Ślizgonka, opierając czoło o zimną taflę lustra. Spędziła w łazience już pół godziny, na zmianę obmywając twarz i dłonie, ale chłodna woda nie dawała dziewczynie ukojenia. Nie była przygotowana na rozmowę z Tedem. Znała go zaledwie kilka dni, a co najważniejsze, nie skończyła czytać zapisków sprzed osiemnastu lat. Bez tego sama nie mogła wiedzieć, kim jest, mimo domysłów i efektywnego łączenia elementów w całość.

Co miała powiedzieć Puchonowi? A może...

Davina podniosła z podłogi skórzaną torbę i wyjęła z niej własny pamiętnik. Pisała w nim rzadko, ale pilnowała tej cennej rzeczy jak oka w głowie. Spomiędzy środkowych kartek wysunęła stronę wyrwaną z dziennika brytyjskiego towarzysza Ruxandry, Oliviera Hamiltona. Mężczyzny, który prawdopodobnie był jej ojcem.

Na pożółkłym, wystrzępionym skrawku papieru z porozrzucanych liter zaczęły formować się poprawne zdania. Davina wzięła głęboki oddech i przebiegła wzrokiem po wpisie z czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku. Dotyczył on nocy przesilenia letniego.

Wreszcie poznaliśmy z Ruxandrą przepowiednię. Jest straszna i jednocześnie fascynująca, i nie śniłaby się żadnemu czarodziejowi z odległych Wysp Brytyjskich. Dziecko, które rozwija się pod sercem mojej ukochanej, otrzyma cudowny dar i tym samym posiądzie niezwykłe moce. Zaczną się ujawniać już we wczesnym dzieciństwie, tak zapewniają kapłanki. Wychowany w wierze i wśród modłów, mój potomek pod pilnym okiem mistrza będzie trenować walkę. Wszystko po to, by zgładzić najsilniejszych wrogów Soarów.

Usłyszałem dzisiaj, jak Mira mówi, że to nie zwyczajny czarodziej, a Wybranek. Lub Wybranka, o ile dziecko będzie dziewczynką. Marzyłem o córce, ale czy tak delikatna istota zniesie trudy swego wyjątkowego życia? Co, jeśli zacznie się bać Światła i Czasu?

Młoda czarodziejka spojrzała na swoje odbicie, dziwnie poruszona. Po raz kolejny zdała sobie sprawę, ile straciła, jeżeli rzeczywiście pamiętniki należały do jej najbliższej rodziny. Dlaczego trafiła do szkockiego sierocińca niedługo po narodzinach i o byciu czarownicą dowiedziała się dopiero po jedenastych urodzinach, wraz z przyjściem listu z Hogwartu?

– Skup się na ostatnim zdaniu – mruknęła. – Wiem już o świetle, ale czas? Co z nim? – zapytała swojej lustrzanej bliźniaczki, która wydawała się tak samo zbita z tropu, jak Davina. Pragnęła spróbować, a jednocześnie ogarniał ją strach przed nieznanym i ewentualną porażką.

– Mogę to naprawić. Czuję to – powiedziała do siebie. W okolicach klatki piersiowej dopadł ją znajomy świąd. Jak wtedy, gdy po raz pierwszy użyła mocy światła. To właśnie z głębi serca musiały pochodzić te nadprzyrodzone zdolności.

Davina wbiegła do wolnej kabiny i usiadła na sedesie. Nie wiedziała, co dokładnie ma robić. Intensywnie myślała o nocnej rozmowie z Baldrikiem. Okazała mu zbytnią obojętność i zdominowała go.

Tylko on mógł wpaść na pomysł skrzywdzenia Teda poprzez zranienie jego zwierzęcia. Ślizgon dysponował czarnym orłem, który siał postrach wśród hogwarckich sów i na rozkaz pana z pewnością podzióbałby innego ptaka. Davina musiała sprawić, by Baldric trzymał się z daleka od niej i od Puchona. Zamknęła oczy i przywoływała w pamięci obrazy. Najpierw mgliste, a później coraz wyraźniejsze i bardziej szczegółowe. Odtwarzała własne słowa. Bardzo chciała się znaleźć tam jeszcze raz i zmienić bieg wydarzeń. O ile blondyn stał za atakiem na Isabel, zapobiegnie temu.

Mijały minuty i nie działo się nic, a brzęcząca w uszach dziewczyny cisza stawała się nie do zniesienia.

Davina powoli rozwarła powieki i ujrzała przed sobą brązowe, usiane podpisami i krzywymi serduszkami drzwi. Z trudem przełknęła gorycz nieudanego skoku w czasie.

"Daisy kocha Mike'a i Mike kocha Daisy."

"Pat + Cat = WNM = Wielka Nieskończona Miłość."

"Nienawidzę Snape'a."

"Bądź szczęśliwa i nie przejmuj się innymi."

Ślizgonka oderwała wzrok od uczniowskich bazgrołów i wyszła z kabiny.

– Mówi się trudno – szepnęła w kierunku zaczerwienionej szatynki, która pojawiła się w pięciu lustrach.

Davina zacisnęła zęby na dolnej wardze i podniosła torbę. Zamierzała opuścić łazienkę i ułożyć do wieczora plan awaryjny. Tuż przed naciśnięciem klamki usłyszała dudnienie. Zamarła w bezruchu, nasłuchując przytłaczającego, narastającego odgłosu, dochodzącego jakby z wnętrza jej umysłu. Skórzane ramię wysunęło się z palców Daviny. Spod otwartej klapy torby wyleciała buteleczka wypełniona atramentem i rozbiła się z trzaskiem o brudne kafelki.

DU–DUM. DU–DUM.

Dziewczyna opadła na kolana, lądując z dłońmi w granatowej, niemal czarnej mazi i wśród szklanych odłamków. Jęknęła z bólu, gdy jeden z nich poranił skórę nadgarstka do krwi. Uporczywe dudnienie nie ustępowało, rozsadzając jej głowę. Całym pomieszczeniem wstrząsnęło; okiennice pootwierały się z hukiem, wpuszczając do środka mroźny powiew. Nastolatka z trudem dźwignęła się na nogi i dopadła do umywalki.

Świat zaczął wirować i ciemnieć, a silny podmuch wiatru pchnął ją w kierunku otwartego okna. Jeszcze chwila, a wypadnę, pomyślała rozpaczliwie, jednak czuła się zbyt słaba, by stawić opór. Pozwoliła wirowi wessać się do środka.

*

Przypominało to bieg do tyłu w przyśpieszonym tempie. Smugi cieni i kolorów zlewały się w jedno i tylko nieliczne sceny zostały rozpoznane przez Davinę. Cofała się i cofała, poprzez hogwarckie korytarze, wśród dziesiątek adeptów magii i między lochami, kiedy to rankiem wykradła się po cichu z pokoju wspólnego, by zawitać w tajnej kryjówce. Opadła na łóżko i minęła krótki, mało znaczący sen, a potem wyskoczyła z pościeli i trafiła do salonu, gdzie niespełna pół godziny wcześniej skonfrontowała się z Baldrikiem.

I nastąpił koniec, jakby czas pstryknął palcami i poinformował ją, że powinna już zakończyć podróż. W scenerii pojawił się kominek z dogasającym drewnem, bogactwa, czarne fotele i kolumny. A między nimi on. To był właśnie ten moment, by przeżyć wszystko na nowo.

*

– Davina?

Dziewczyna schowała stary pamiętnik za plecami i odwróciła głowę w bok.

– Co ty tutaj, do cholery, robisz? – zapytał Baldric. Ziewnął bez zakrywania ust.

– Czekałam na ciebie – odpowiedziała, podnosząc się z wygodnego siedziska. Była odrobinę zamroczona, a wzdłuż jej pleców przebiegały dreszcze, ale z pewnością zachowała trzeźwość umysłu. 

Udało się. Każde podejrzenie dotyczące dzienników prędzej czy później wkraczało do rzeczywistości i okazywało się być prawdą.

Blondyn uniósł brwi. Nie był przyzwyczajony do jakiegokolwiek zainteresowania ze strony Daviny, jednej z niewielu uczennic z Domu Węża, która nie uległa jego wątpliwemu urokowi.

– Czyżby? – zagaił, uśmiechając się.

– Wiem, że co noc sprawdzasz pokój wspólny. Szukasz łobuzów, którym mógłbyś wlepić szlaban – rzekła neutralnym głosem, dodając w myślach: i ofiar.

– Skąd...? – Pewność Baldrica topniała jak kostka lodu wystawiona na słońce.

– A co, to jakiś sekret? – zaśmiała się. – Wiem o tobie wiele.

Ślizgon zgrzytnął zębami.

– A ja wiem, że od rozpoczęcia roku szkolnego prowadzasz się z mięczakiem Lupinem.

– Nie interesuję się nim. I ty też nie powinieneś.

Baldric podszedł do Daviny i okrążył ją niczym lew przygotowujący się na pożarcie rannej antylopy.

– Nie powinienem? Kolorowy naiwniak, który notorycznie robi z siebie pajaca. Takich jak on trzeba...

– ...zostawić w spokoju i cieszyć się, że jest się lepszym od niego. – Dziewczyna podeszła do czarodzieja, usatysfakcjonowanego jej słowami. – Szykowałeś coś, prawda?

Blondyn zmrużył powieki. Metaliczny odcień tęczówek uwydatniał wyniosłą naturę chłopaka.

– Szykowałem? Maximilian ci powiedział?

– Chciałeś dać Lupinowi nauczkę za to, że ze mną rozmawiał? – drążyła uparcie Davina. Bliskość Baldrica napawała ją odrazą, ale musiała go uciszyć na jakiś czas. Był nieobliczalny, groźny i trudny do usunięcia. Syn słynnego londyńskiego arystokraty, który dołożyłby wszelkich starań, żeby znaleźć osobę odpowiedzialną za zrobienie czegoś złego jego dziecku. Za to od dawna wiedziała, nie było to też sekretem, że Baldric gardził uczniami z innych domów, zwłaszcza tymi z Hufflepuffu. Chciała zapewnić Tedowi bezpieczeństwo. Zresztą nie tylko jemu, bo również Irmie, Norah i Derekowi. Jedynym wyjściem było wykorzystanie słabości Ślizgona.

– W co ty grasz, Davino? – zapytał. – Od lat nie znoszę błazna. To nie ma nic wspólnego z tobą, skoro się z nim nie spoufaliłaś.

– Jeśli zależy ci na tym, by zdobyć moją... przychylność, to wiedz, że nie cierpię znęcania się nad słabszymi. Popraw swoje postępowanie, a może dam się zaprosić na najbliższe wyjście do Hogsmeade – odparła miękkim głosem, przesuwając opuszkami po torsie Baldrica. Paliła ją nienawiść, której nie mogła po sobie pokazać. Gdyby miała przy sobie różdżkę, może i transmutowałaby go w ropuchę na kilka dni.

– Wreszcie nabrałaś rozumu do główki? Idź spać, ptaszku, bo jeszcze pójdziesz na lekcje niewyspana. Byłaby wielka szkoda, gdybyś nie zanotowała czegoś ważnego – powiedział chłopak szorstkim tonem.

– Dobry pomysł. Do zobaczenia.

Davina przeszła luźnym krokiem do dormitorium dziewcząt, ściskając pod koszulą pamiętnik. Choć Baldric nie stracił czujności, tę rozmowę wygrała. 

I zwyciężyła nad wewnętrzną barierą, która uniemożliwiała jej swobodne używanie darów. Pokonała niewiarę.

*

Ted posmarował przypieczoną kromkę chleba wiśniowym dżemem i spojrzał na sklepienie Wielkiej Sali. Od samego przebudzenia doznał kilkakrotnego niewyjaśnionego przeczucia, że w ciągu dnia wydarzy się coś złego. Wolał jednak skupić swą uwagę na Davinie, siedzącej między Irmą i Derekiem przy stole Ślizgonów. Wymieniali uśmiechy, a serce młodego Lupina rosło. 

Wkrótce potem nadleciała ptasia poczta. Isabel, sowa Teda, rzuciła mu na talerz świeży egzemplarz Proroka Codziennego i małą, zawiniętą w rulonik karteczkę. Obawiał się, że to od Victoire. Po rozwinięciu liścika odetchnął z ulgą. Wepchnął do dzióbka ptaka dwa słone chrupki i przebiegł wzrokiem po treści.

Jeśli chcesz porobić coś ciekawego, spotkajmy się po kolacji na siódmym piętrze. Nie mamy dzisiaj wspólnych zajęć.

Davina

Dobra i zła wiadomość, pomyślał Ted ze słodko-gorzkim zadowoleniem. Poprzedni wieczór uratował go przed całą paletą negatywnych emocji i jak najbardziej chciał spędzić ze Ślizgonką kolejny. Zerknął na tytułową stronę magicznego dziennika i podał gazetę Crispinowi. Wolał raz jeszcze zatrzymać wzrok na Davinie niż przeglądać Proroka.

– Na co się tak gapisz? – Gavin trącił go łokciem.

– Nie na ciebie – odparował Ted i wgryzł się w słodką, spieczoną kanapkę.

*

W ponurym gabinecie nauczyciela obrony przed czarną magią trwała trzyosobowa narada. Leon Eliot, szarpiąc czarną, kozią bródkę, patrzył to na Eve Garnett, to na Toma Dovera.

– Mierniki nie kłamią. W Hogwarcie doszło do spięcia, stężenia niesamowitej ilości energii, ale jest coś więcej – wyjaśnił nonszalancko profesor Eliot, stukając swoimi okazałymi pierścieniami o mahoniowy blat biurka. Pozostała dwójka patrzyła na niego wyczekująco. Leon nauczał surowo od pięciu lat, ale nade wszystko był fanatykiem magii i badaczem. W swoich komnatach, do których nie wpuszczał nawet skrzatów domowych, trzymał własne wynalazki i masę obrośniętych kurzem przedmiotów nieznanego pochodzenia. Nie był specjalnie lubiany, ale bardziej szanowany niż względnie tolerancyjna Eve czy wesołek Tom parający się eliksirami.

– Co? – zapytała sceptycznie profesor Garnett, krzyżując ręce na piersiach.

– Chyba za bardzo cię uwiera ten wysoki, koronkowy kołnierzyk, moja droga – odparł uszczypliwie Leon. – Widzisz, nie dzieliłbym się z wami tymi odkryciami, gdyby nie fakt, że jestem strasznie podekscytowany – dodał, dotykając złotej sprężynki dziwacznego urządzenia.

Eve prychnęła.

– Od dawna spisuję te wyniki. Dzień w dzień. O tej samej porze. Bywają małe odchylenia, ale dzisiaj, grubo po dziewiątej, wszystkie wskaźniki, o tutaj – stuknął paznokciem w szkiełko, za którym skrywały się cztery tarcze, łudząco przypominające te zegarowe – stało się coś niesamowitego. Mam wręcz prawo przypuszczać, że... załamanie czasu.

– Wychodzę. Nie będę słuchać tych bzdur! – warknęła kobieta, podrywając się z krzesła. – Zabierasz nam przerwę, a ja muszę dokończyć sprawdzanie zadań domowych.

– Jesteś zbyt ciekawska, żeby wyjść! – rzucił Leon, śmiejąc się. Eve tupnęła obcasem o drewnianą podłogę i powróciła na miejsce z obrażoną miną.

– Co prawda nie wiem jeszcze, skąd i jak, ale sądzę, że w murach Hogwartu kryje się źródło potężnej magii. Jeśli będzie pojawiać się cyklicznie, to znaczy, iż urządzenie działa poprawnie i gościmy tu samego Merlina. Albo kogoś potężniejszego. Ale jeżeli to jednorazowy wyskok... – Leon pochylił się nad czarodziejami – ...to wpadnę w furię i wyrzucę ten złom przez okno do jeziora.

– A zmieniacz czasu? – zasugerował Tom.

– Nawet dyrektorka szkoły nie mogłaby być w jego posiadaniu, poza tym magia pochodząca od przedmiotu nie wywołałaby takiego skoku magicznych parametrów! Codziennie używa się tu setek różdżek.

– Co zamierzasz zrobić? – Tym razem odezwała się profesor Garnett, zakładając za uszy luźne kosmyki ciemnych włosów.

Leon odchylił się na fotelu i ryknął śmiechem.

– Cokolwiek, byleby dowiedzieć się, co za tym stoi.

*

Dzień nieznośnie dłużył się Tedowi. Gdyby miał machinę czasu, nie omieszkałby jej wykorzystać, by pominąć parę godzin i przenieść się do przyszłości. Zaraz po zjedzeniu puddingu czekoladowego odszukał Davinę i razem udali się na siódmą kondygnację, po drodze gawędząc o tym, co wydarzyło się na lekcjach. Gdy stanęli przed pustą ścianą naprzeciwko gobelinu Barnabasza Bzika, młodego Lupina tknęło przeczucie.

– Pokój Życzeń? – zapytał, spoglądając na Davinę. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.

– Naprawdę nie wpadłeś na to wcześniej? Nie ma tutaj zbyt wielu atrakcji i byłam pewna, że już słyszałeś o tym miejscu. Nie znałam akurat tej nazwy, zawsze traktowałam to miejsce jak magiczną kryjówkę spełniającą zachcianki – odpowiedziała.

Ted zarumienił się.

– Oczywiście, wiem o Pokoju Życzeń – odparł.

Harry Potter podzielił się z chrześniakiem wszystkimi sekretami Hogwartu i we wcześniejszych latach Teddy plądrował zamek z przyjemnością. Jednak z Pokojem Życzeń nie wiązał żadnych dobrych wspomnień. 

Chcę zobaczyć moich rodziców, proszę, myślał, ale marzenie nigdy się nie spełniło. Ilekroć zajrzał do środka, po Remusie i Nimfadorze nie było ani śladu. Puste pomieszczenie, tak samo puste jak serce Teda.

Davina przeszła trzy razy pod ścianą i pojawiły się drzwi.

– Zapraszam – rzekła nieco zalotnie i przepuściła Teda.

Puchon natychmiast po przestąpieniu progu zapomniał o przykrych wspomnieniach z przeszłości. Znaleźli się na polanie, pod nocnym niebem przyozdobionym tysiącem gwiazd. Trawa szumiała cicho.

– Rany – westchnął z podziwem Ted. – Nie wiedziałem, że tak można.

– Pomyślałam o zaczarowanym sklepieniu, nocy i lesie. Chodź, gdzieś w pobliżu powinien być koc i kosz z rogalikami. – Davina ujęła ciepłą dłoń chłopca i zaprowadziła go na środek pomieszczenia.

– To nie koniec atrakcji – uściśliła, rozkładając pled. Gdy rozsiedli się wygodnie, unieśli głowy, patrząc wprost na imitację nieba. Zaczęły pojawiać się planety, księżyce, gwiezdne pyły tworzące feerię barw i mgławice. 

Mieli cały Wszechświat na wyciągnięcie ręki.

– Opwiedz mi coś o sobie – zagaił Ted, odrywając wzrok od kosmicznej scenerii i patrząc na Davinę. Ciemność nie przeszkadzała mu, by dostrzec jej naturalne i subtelne piękno. Kształt nosa, delikatne rysy twarzy, a także zarys loków.

– Co chcesz wiedzieć?

– Wszystko – odparł szczerze.

*