IV rozdział: spłońmy razem, niech nasze prochy wyściełają ziemię...

Victoire rozbiła lustro i zrzuciła część bibelotów z pobielanej komody. Wściekłość rozsadzała dziewczynę od środka, a upokorzenie i poczucie wstydu falami uderzały do każdego zakątka jej ciała. Przed oczami wciąż miała obraz uciekającego z Różanego Ogrodu Teda. Wiał, jakby goniły go ze trzy diabły.

Nadal nie rozumiała, co takiego złego zrobiła. Była doskonałą partią. Z nią przy boku Teddy zyskałby autorytet i na stałe porzucił metkę szkolnego klauna. W przyszłości może by się pobrali, łącząc trzy zacne rody magiczne w jeden.

– Moje imię oznacza zwycięstwo. MI. SIĘ. NIE. ODMAWIA!

– A co, jeśli Lupin ma kompleksy na punkcie honoru albo odrzucił cię w odwecie za to, że ty nie zwracałaś na niego uwagi? – zasugerowała cicho przyjaciółka blondynki. Emily Lily obejmowała kolumnę swojego łóżka, gotowa zakryć się za nią w każdej chwili, gdyby pannę Weasley ogarnął jeszcze większy szał i gdyby zaczęła ciskać po sypialni, czym popadnie.

– Całował się ze mną, a potem bezczelnie odszedł. Odbiegł bez pożegnania – warknęła Victoire, odgarniając z zarumienionych policzków jasne pasemka. – Zapłaci za to. Przeprosiłam go. Wiesz, że rzadko to robię. W zamian usłyszałam, że jestem fałszywa.

– Trochę nie rozumiem – powiedziała niepewnie Emily. – Dawniej zupełnie cię nie interesował, byłaś wręcz zirytowana tym, że ciągle gapi się na ciebie podczas wizyt w Muszelce i na korytarzach w Hogwarcie. Nagle ci się spodobał?

– Sama nie wiem. – Panna Weasley skrzyżowała ręce na piersiach, podchodząc do okna. Było już dawno po zmierzchu, a widok z wieży Ravenclawu miał w sobie coś mrocznego i hipnotyzującego. Czarny pas Zakazanego Lasu wydawał się martwy i nadzwyczajnie cichy pod wolno płynącymi, granatowymi obłokami. – Pozbył się tej kretyńskiej, niebieskiej fryzury i zaimponował mi swoją opiekuńczością. Potrzebowałam kogoś takiego. Szkoda, że Ted źle ocenia ludzi...

*

Pierwsza kropla nocnego deszczu opadła na sam czubek wieży Ravenclawu. Wolno spłynęła wzdłuż łuskowatych dachówek i wpadła do wąskiej rynny. Kolejne spadały z nieba coraz szybciej i gęściej, a nieopodal Hogwartu zagrzmiało. Roznoszącego się po ścianach zamku i oknach bębnienia nie mogli usłyszeć Ted i Davina. Oboje znajdowali się w dormitoriach w lochach. Młody Lupin spakował się na czwartkowe zajęcia i będąc w łóżku szybko zasnął, otulony kołdrą w brązowo-żółtą kratkę. Ale panna Abbey ani myślała pójść spać.

Czarownica przebywała samotnie w salonie, skulona w kłębek na czarnym, skórzanym fotelu. Ogień w kominku ozdobionym licznymi motywami Domu Węża dogorywał, zaś z opalonego drewna zostały już małe kawałki. Ślizgonka zawsze czuła się obco i zarazem bezpiecznie w pokoju wspólnym Ślizgonów, tak jakby jej wrażliwość przez cały czas walczyła z utkwionym gdzieś w głębi duszy mrokiem. Zimne, zawsze wilgotne ściany, zielonkawa poświata, drogocenne dywany, wepchnięte gdzie bądź szmaragdy oraz portrety czarnoksiężników wzbudzały w niej iskrę podniecenia. Ciągnęło ją i jednocześnie odpychało od tego, co złe. Z tym właśnie kojarzono Slytherin – dom, o którym nie wiedziała nic, gdy została do niego przydzielona.

Davina bezwiednie obracała w rękach podniszczony, pożółkły dziennik. Zostało jej jeszcze kilkadziesiąt kartek do ukończenia całego cyklu mrocznych opowieści, dzięki którym dowiadywała się, kim naprawdę jest. Okazywało się, że prawda jest przerażająca. Wstrzymując oddech, drżącymi palcami otworzyła notatnik. Drobne litery rozsiane po całej stronie zaczęły układać się w sensowne zdania.

Tylko ona potrafiła odczytać zapiski.

5 sierpnia 1997 roku, 1 rok n.ś.

Nieubłaganie zbliża się termin rozwiązania. Ruxandra zawzięcia odprawia czary nad swym okrągłym brzuchem, w nieznanym języku zaklinając nasze nienarodzone dziecko. Wkrótce zostanę ojcem Księżniczki, która, zgodnie z głoszoną przez Soarów* legendą, będzie nosić w sercu Światłość rozpraszającą wszelkie mroki i zdolną do pokonania Tunericów*. Drżę o losy tej niewinnej istoty, krążą nad nią ciemne chmury i niewiadome losy.

 8 sierpnia 1997 roku, 1 rok n.ś.

Ruxandra znacznie się oddaliła ode mnie. Większość czasu przebywa w świątyni, wraz z pozostałymi szamankami wznosząc prośby do Bogini Słońca. Wokół słyszę szepty. Powiadają o tym, że zakłócam swoją obecnością naturalną magię Soarów. Od kiedy odebrano mi różdżkę, boję się, iż nie zdołam obronić ukochanej kobiety i tej małej dziewczynki, nad którą istotne zagrożenie. Napaść Tunericów...

– Davina?

Ślizgonka momentalnie przerwała lekturę i podniosła wzrok. Między kanapami stał Baldric w bokserkach i satynowym, niezawiązanym szlafroku. Rozmierzwione włosy i leniwy głos świadczył o tym, że parę minut temu wstał.

– Co ty tutaj, do cholery, robisz? – zapytał podejrzliwie i ziewnął przeciągle.

– A ty? – odpowiedziała najchłodniej, jak potrafiła.

Chłopak zaśmiał się i wyprostował dumnie plecy.

– Zawsze zaglądam do salonu o tej porze, żeby sprawdzić, czy jakiś szczeniak nie urządza nocnych zabaw. Jestem prefektem naczelnym, zapomniałaś?

– Skądże.

– Co tam trzymasz? Zakuwasz od początku roku szkolnego?

– Nie interesuj się – warknęła Davina, chowając za plecami pamiętnik. – Możesz wracać do łóżka.

Baldric zmrużył powieki i podszedł do nastolatki.

– Lubisz mi robić na złość, prawda? Słyszałem, że trzymałaś się dzisiaj z Lupinem, tym śmieciem. – Mówiąc to, pochylił się nad dziewczyną i bezwstydnie zsunął białe ramiączko od długiej koszuli. – Będziesz moja i zabiję go, jeśli cię tknie.

– Spływaj! – wrzasnęła, opierając się chęci spoliczkowania go. – Albo zamienię cię w ropuchę. Nie żartuję.

– Uważaj, bo się boję – mruknął Baldric, ale wycofał się. – Miłych snów – syknął.

Po chwili znikł w ciemnym korytarzu. Jego dudniące kroki miarowo cichły. Wcześniej musiał skradać się na palcach, bo Davina nie słyszała ani szmeru. Była zdenerwowana przez puste groźby Baldrica. Złorzeczył Tedowi, a sam nie miał do zaoferowania nic, co przyciągnęłoby jej uwagę w pozytywnym znaczeniu. Bił od niego przeraźliwy chłód i nie szanował nikogo. Natomiast Teddy...

Młody Lupin posiadał prostolinijną osobowość oraz dobre serce. Bez wahania stanęłaby po stronie Puchona, gdyby między czarodziejami doszło do burdy. Odrobinę dziwiła się, że Ted oparł się urokowi popularnej Victoire, ale też odczuła ulgę. Nie pasował do Krukonki. Był inny niż pozostali chłopcy. Wyjątkowy. Wiedziała, że dobrze zrobi, wybierając go na powiernika swoich tajemnic.

Powoli zsunęła się z fotela i wyciągnęła dłoń w kierunku kominka.

– Luminafoc, foc si lumina...

Płomienie, które buchnęły, były jaśniejsze od promieni słońca i rozświetliły cały salon.

*

Ted przebudził się dwukrotnie w środku nocy. Rano, zmęczony i spocony, sięgnął po zegarek. Obie wskazówki układały się pod ósemką. Z sąsiedniego pomieszczenia dochodziły odgłosy prysznica i śpiewu.

– Crispin – jęknął Ted, chowając się pod poduszkę. Następnie odrzucił ją i usiadł na łóżku, rozsuwając kotary baldachimu. Pozostałych chłopców, czyli Gavina Galla, Erica Windtella i Setha Kenjiego nie było już w pokoju, a ich porozkopywane posłania wołały o pomstę do nieba.

Pora śniadaniowa rozpoczęła się już trzydzieści minut temu, jednak młody Lupin nie zamierzał się śpieszyć. Uzmysłowił sobie, że jest czwartek i pierwszą lekcję, obronę przed czarną magią, rozpocznie dopiero po dziesiątej.

– Idziemy do Wielkiej Sali? – Crispin wychylił mokrą głowę z łazienki i spojrzał na przyjaciela. – Nie wiem jak ty, ale osobiście jestem głodny jak jasna cholera.

– Chyba... chyba tak – rzekł Ted, drapiąc się po głowie.

Znacznie oprzytomniał, gdy powrócił do wspomnień z poprzedniego wieczoru spędzonego z Daviną. Dzięki niej nie przeżywał nieudanej randki z Victoire. Zerwał się z łóżka na myśl, że spotka Davinę podczas śniadania.

– Dobra, Cordell, wynocha z łazienki! – zawołał. Przy użyciu czarów nakrył pościel kocem i wyciągnął z kufra świeżą garderobę: czarne dżinsy, białą koszulę oraz krawat w barwach domu. Ubrał się szybko i wbiegł do łazienki. Przepychając się obok Crispina, który układał przydługawe blond kosmyki, obmył twarz i wyszorował zęby. Z pośpiechu połknął sporą ilość rozpienionej, miętowej pasty.

– Rany, stary, co to za nerwowe ruchy? Chodzi o tę dziewczynę?

– Dziewczynę? Jaką? – Ted wyszczerzył się do lustrzanego odbicia. Z jakichś powodów uważał Davinę za swoją tajemnicę i nie chciał się dzielić szczegółami z nikim. Jeszcze nie. Wszystko było zbyt świeże i pragnął dać tej znajomości wystarczająco dużo czasu na rozwinięcie się.

– No ta, której imię wyjękujesz w nocy. – Blondyn parsknął śmiechem i klepnąwszy Teda w bark, opuścił łazienkę.

– Kłamiesz! Nigdy nie mamroczę przez sen – obruszył się żartobliwie młody Lupin. – Dawaj, chodźmy już, bo zjadłbym coś.

– Będę cię obserwował i sprawdzę, gdzie wędrują twoje oczy – pogroził Crispin. – Nie mówiąc o foczkach, łamiesz braterski kod.

Chłopcy założyli szaty, zabrali torby szkolne i po opuszczeniu dormitorium udali się na parter. Wielka Sala o ciemnoszarym sklepieniu była zatłoczona pałaszującymi i głośno rozmawiającymi uczniami. Ted rozejrzał się dyskretnie, poszukując wzrokiem brązowej burzy loków. Zamiast nastoletniej czarownicy, napotkał złowrogie spojrzenie zimnych, stalowych tęczówek. Baldric patrzył wprost na niego, wyraźnie zaciskając szczęki. Puchon wytrzymał ten pojedynek spojrzeń, a wychowanek Domu Węża wkrótce potem odwrócił głowę.

– Hej, Ted! – Crispin zawołał młodego Lupina.

Brunet podszedł do ławki i zajął miejsce między kolegami. W dalszym ciągu przeczesywał stół Ślizgonów; dojrzał nawet Irmę oraz Dereka, niestety po pannie Abbey nie było ani śladu.

Ted z ciężkim westchnięciem sięgnął po talerz z tostami i ser. Inaczej wyobrażał sobie początek nowego dnia. Wymiana kilku promiennych uśmiechów, a później luźna pogawędka w stylu:

– Kiepska dziś pogoda, nie? – zapytałby Ted, urzeczony widokiem porannej Daviny, nieco ospałej i "pomiętej".

– O tak, naprawdę brzydka – odrzekłaby, lecz jako osoba, która, jak się zdawało młodemu Lupinowi, potrafi dostrzec pozytywne aspekty w większości negatywnych rzeczy, dodałaby:

– Wpadłam na pewien pomysł. Może umilimy sobie tę ponurą, deszczową aurę powtórką z wczoraj? Wieczorem...

– Jasne, bardzo chętnie! – Ted zatarłby w duchu ręce. – Powiedz jeszcze, że razem pójdziemy na obronę przed czarną magią, a będę w siódmym niebie...

– Niesamowite. Kolejne zajęcia, które mamy wspólnie... Co ty na to, żebyśmy potem razem zjedli lunch?

– Ted, twoja sowa. – Jedna z rówieśniczek Teda, Agnes, uniosła palec. Okoliczni Puchoni zadarli brody, żeby zobaczyć, co się stało. Kilka dziewcząt westchnęło i zasłoniło usta.

Obraz Daviny rozpłynął się niczym mgła.

– Och! Ted!

Chłopak wypuścił z dłoni widelec i zerwał się na równe nogi. Dwukolorowa, średniej wielkości włochatka, która służyła mu od pięciu lat, leciała w kierunku posadzki. Ted opadł na kolana i złapał ją w ramiona.

Ukochana sowa Teda, Isabel, wśród delikatnych piórek miała zakrzepłą krew, a złamane skrzydło smętnie zwisało ku dołowi. W żółtych ślepiach ptaka widniał ból. Ted otulił poturbowane zwierzę szatą i wybiegł z jadalni pomimo stanowczych nawoływań nauczycieli, którzy zauważyli tę scenę.

Ted był wstrząśnięty do głębi, ale musiał zachować trzeźwość umysłu. Wiedział, że jeśli się nie pośpieszy, Isabel skona. Pierwszy raz w życiu przeklinał brak możliwości teleportacji w zamku. W głowie miał plątaninę myśli. Co się wydarzyło, czy to sprawka jakiegoś dzikiego zwierzęcia, a może Victoire? Nie, ona nie byłaby do tego zdolna. Ale Baldric tak. Jego przeszywające spojrzenie, jakim uraczył Teda tuż przed śniadaniem, mówiło samo za siebie. Ślizgon oczekiwał z satysfakcją na sowią pocztę i ten moment, kiedy umierająca sowa Teda przyfrunie do właściciela.

– Teddy? Ted!

Davina? Skąd się tu wzięła?

Młody Lupin machinalnie obrócił się do dziewczyny. Stała kilkanaście stóp dalej, a na widok zrozpaczonego Puchona i małego zawiniątka w jego rękach, natychmiast podbiegła.

– Co się stało?

– Ktoś... ktoś skrzywdził Isabel. Być może Bart – odparł Ted, wypluwając nazwisko wroga. Po policzkach spłynęły mu dwie łzy, ale nie dbał w tym momencie o swój wizerunek przed Daviną. Wiedział, że  zrozumie to lepiej niż ktokolwiek inny. – Muszę szybko ją zanieść do Skrzydła Szpitalnego, bo inaczej...

– Nie. Tam się leczy ludzi, nie zwierzęta. A co z nauczycielem od opieki nad magicznymi zwierzętami?

– Profesor Lloyd? No tak, on pomoże, powinien...

– Nie, za późno. Podaj mi ją. – Szatynka delikatnie przejęła sowę, brudząc palce lepką krwią.

Ted czuł, jak odpływają od niego siły, a strach chwyta go za serce. Nie potrafił nic powiedzieć ani zrobić, ale patrzył. Brązowe loki Daviny opadły na łepek Isabel; trzymała ją bardzo blisko szyi.

– Nie bój się, maleńka – wyszeptała. – Nie zaznasz już cierpienia...

Nastolatkowi brakłoby słów, by opisać to, co wydarzyło się w następnych momentach. Nie dowierzał własnym oczom, gdy całą postać Daviny spowił jasny, złoty blask, a jej oddech – maleńkie, świetliste drobinki – powoli wleciał do dzióbka Isabel, rozjaśniając zwierzę od środka. Umierający ptak całkowicie odżył, poruszając skrzydłem, wcześniej złamanym i bezwładnym. Sówka nie potrzebowała niczego więcej ponad ten uzdrowicielski gest. Wzleciała pod sam sufit, z gracją okrążyła Davinę oraz Teda, zahukała jakby z wdzięcznością, po czym odfrunęła.

– Znajdzie wyjście sama – powiedziała cicho czarodziejka. Blask wokół niej zbladł, lecz aura potężnej magii nadal wibrowała w powietrzu.

– Co to miało znaczyć? – wymamrotał Puchon. – To... Nigdy wcześniej... Kim ty jesteś?

– Nie zamierzałam się ujawniać tak szybko. – Davina wzruszyła ramionami. – A odpowiadając na twoje pytanie, to nie wiem. Chyba... chyba kimś innym niż ty.

Stali jedno naprzeciw drugiego, wpatrując się w siebie niecierpliwie. Ted nie dowierzał. W jaki sposób Davina zdołała użyć czarów, zupełnie innego rodzaju czarów, by bez różdżki przywrócić do życia sowę? Nawet zaklęcia mogłyby nie pomóc – z Isabel ulatniało się życie. To było ponad jego zdolności rozumowania – potrzebował wyjaśnień. Ślizgonka ujęła chłodną, przybrudzoną posoką dłoń Teda i mocno uścisnęła.

– Tedzie, to tajemnica. Ogromna tajemnica. Musisz przyrzec, że nie powiesz nikomu – poprosiła, a w jej ciepłych, brązowych tęczówkach pojawił się strach.

– Jak udało ci się to ukrywać przez tyle lat...? Bo domyślam się, że nie odkryłaś tego teraz.

Davina pokręciła przecząco głową.

– Nie, ale sprawa jest bardzo zawiła i to mój największy sekret. Uratowałam Isabel dla ciebie. Bo odkąd spotkaliśmy się w pociągu, podjęłam decyzję.

– Jaką decyzję?

– O mianowaniu ciebie moim... powiernikiem. Wiem, nie znaliśmy się, ale tu chodziło o wewnętrzny głos. Ted... Jestem w poważnych tarapatach. – Tym razem to z oczu Daviny spłynęły dwie łezki. Młody Lupin, choć przytłoczony nawałem informacji oraz emocji, otarł je kciukiem czystszej ręki. Patrzenie na smutek dziewczyny sprawiało, że sam czuł się przybity.

– Ocaliłaś moją sowę. Nie mam pojęcia, o czym mówisz, ale przyrzekam, że zamykam buzię na kłódkę właśnie w tej chwili. Tylko wyjaśnij mi to wszystko, bo mam prawdziwy mętlik – rzekł, próbując opanować drżenie głosu.

– Spotkajmy się o osiemnastej na siódmym piętrze. Tylko tam będę mogła opowiedzieć ci o sobie.

– To stamtąd wracałaś, kiedy szedłem do Skrzydła Szpitalnego?

– Muszę iść na zaklęcia. Porozmawiamy wieczorem. – Uśmiechnęła się i szybko wyminęła Teda. Puchon nie gonił czarodziejki, ale patrzył w ślad za nią, dopóki nie znikła za rogiem.

Był świadkiem czegoś niesamowitego, nawet zbyt niesamowitego jak na świat czarodziejów. Mógł bez wahania powiedzieć, że Davina posiadała w sobie coś osobliwego, wyróżniającego ją spośród innych dziewcząt, ale nie przypuszczał, że zetknie się z czymś równie zdumiewającym. Porządkując w pamięci jej słowa, uderzyło go jedno. Czarodziejka nie zdziałałaby nic, by pomóc Isabel, gdyby, jak to ujęła? Gdyby nie wybrała Teda. To jemu zdradzi tę wielką tajemnicę, ale dlaczego akurat jemu? Czy to oznacza, że wciągnie go w swoje problemy? Patrząc w karty historii, nietrudno było dojść do jednego wniosku.

Za ogromną mocą kroczyła ogromna odpowiedzialność.

A Davina pochodziła z jakiegoś innego wymiaru.

*światłość, mrok z rum.

*